233-کودکــــــــی ، یـــادش بخیر

        پا به پایِ کودکی هایم بیا          

کفشهایت را به پا کن تا به تا   

   قاه قاهِ خنده ات را ساز کن       

باز هم با خنده ات اعجاز کن    

پا بکوب و لج کن و راضی نشو   

با کسی جز عشق همبازی نشو

خاله بازی کن به رسم کودکی   

با همان چادر نمازِ پولکی

مادری از جنسِ باران داشتیم     

در کنارش خوابِ آسان داشتیم

     یا پدر اسطوره ی دنیایِ ما         

قهرمانِ باورِ زیبایِ ما

قصه هایِ هر شبِ مادربزرگ     

ماجرایِ بزبزقندی و گرگ

غصه هرگز فرصتِ جولان نداشت 

خنده هایِ کودکی پایان نداشت

.

.

.

     ای شریکِ نان و گردو و پنیر       

همکلاسی ! باز دستم را بگیر

رنگِ دنیایت هنوزم آبی است؟   

آسمانِ باورت مهتابی است؟

 هر کجایی شعرِ باران را بخوان   

ساده باش و باز هم کودک بمان

و این هم عکس بچگیهایِ خـــــــــــــــــودم